nog twee weken

De tijd is voorbij gevlogen en nog even en ik ben weer terug op mijn eiland. De huisjes zijn bijna klaar, de boot is klaar, een reverse osmosissysteem voor het water is besteld kortom straks druk inrichten, want in december komt de familie en in januari is de opening en komen de eerste echte gasten!
Hieronder een leuk artikel die de stentor( krant deventer e.o) plaatste, jammer genoeg plaatst de weblog niet de mooie foto's.

DEVENTER - Aanbeland op een vooralsnog onoverzichtelijke kruispunt in je leven kan het wel eens goed zijn je hoofd leeg te maken.



Een stukje paradijs op aarde. Rechts op de foto loopt de bootsman die de gasten met de prauw van Lombok naar Gili Gede brengt.fotos Jet Kellner

Ga je links, ga je rechts of gewoon rechtdoor. Kies je voor continuering van je overgeorganiseerde leventje of durf je nog aan iets nieuws te beginnen. Wil je überhaupt nog wat nieuws? Genoeg mensen die ervan dromen, weinigen die hun gevoel laten spreken. De ratio overheerst. De praktische omstandigheden zijn er meestal niet naar. Toch is het misschien tijd voor bezinning en heroriëntatie.

Niet iedereen bedenkt voor een dergelijke exercitie een eiland in de Stille Oceaan. Jet Kellner uit Deventer kocht er een stukje paradijs: Gili Gede, tussen Lombok en Bali. Geen verkeer en slechts bereikbaar met een bootje. Met parelwitte stranden zoals de mooiste vakantiefolders beloven. Met één prominent verschil: toerisme is totaal onbekend op Gili Gede, waar de plaatselijke bevolking in kleine primitieve dorpjes leeft van botenbouw en (parel)visserij.

Jet Kellner uit Deventer zag er direct de plek in om bij te komen van een grote inspanning of prestatie. Na te denken over het leven en het werk. Te onthaasten. Een plek om indringende gebeurtenissen te verwerken. Ook al omdat ze acht jaar geleden zelf aan verandering in haar leven toe was. " Het werk gaf me niet meer de voldoening en bezieling die ik van mezelf kende. Ziekte, het sterven van familieleden en het daaropvolgende rouwproces, opvoedingsproblematiek, relatieperikelen en ook de verandering van de werkorganisatie waren allemaal factoren die daarbij een rol speelden. Een burn-out lag om de hoek."

Het sluimerende idee om het roer om te gooien kreeg steeds meer gestalte tijdens omzwervingen. Ze volgde haar partner naar Groningen en Harderwijk om uiteindelijk naar Deventer terug te keren, waar ze nu anti-kraak in de oude landbouwschool woont. Ze was coach, gaf les op een hogeschool, werkte bij een gemeente en bestierde een cultureel eethuis. Werkte ook projectmatig. Een duizendpoot. "Totdat ik me afvroeg of ik dit nou tot m'n 65e wilde blijven doen."

Ze volgde haar hart, dat verlangde naar een tropisch eiland om in alle rust een boek te lezen en een beetje te schrijven. Ze zegde haar vaste baan op en vertrok voor een periode van drie maanden naar Bali, niet zo gek ver van haar geboorteplaats Surabaya, waar ze haar eerste drie levensjaren verbleef. Via een plaatselijke makelaar zocht ze een plek voor haar gedroomde rustoord. En die vond ze.

" Vanaf dat moment kreeg ik weer heel veel energie." Ze arrangeerde een aannemer die de strandhuisjes bouwt, kocht een boot en regelde een zoetwatervoorziening. Via Vacare beschikt straks over vier tweepersoonsbungalows met uitzicht over een turquoise blauwe zee. De bungalows zijn gebouwd volgens de traditionele stijl van de plaatselijke bevolking.

Basic maar toch chic, volgens Kellner. Iets groter is het vijfde huis, waar zich onder meer een bibliotheek en een massageruimte bevindt. Ook kan er gezamenlijk in de huiskamer worden gegeten. De kok serveert dagelijkse verrassende menu's. Op de heuvel is een ruimte op palen gemaakt voor yoga en meditatie. Op het strand staan ligbedden voor zon- en zeeaanbidders.

Al met al een exclusieve bestemming om weer tot jezelf te komen. Voor slechts veertig euro per dag (exclusief vliegreis). Want volgens Kellner zitten we hier te veel in het alledaagse. "Er is geen tijd om dingen te verwerken. Dan is het tijd voor vacare." Vacare staat voor de kunst van het nietsdoen. Vacare: vrij zijn van, vrij zijn voor. "Van de woestijn de oase in, zeg ik wel eens. De woestijn in om jezelf te leren kennen. De oase voor het perspectief."


Jet Kellner: ,,Het werk gaf me niet meer de voldoening en bezieling die ik van mezelf kende. foto Ronald Hissink