Aldus Xenophon

Naar verluid was het de Griekse historicus Xenophon de eerste die het woord paradijs gebruikte. Hij beschreef daarmee de prachtige parken van de Perzische koningen en vorsten, de Paradeisos. Had de beste man in plaats van daarvan in het heden een resort op klein eilandje voor de kust van Lombok beschreven dan hadden we nu een woord als vacare in algemeen gebruik, dat net zoals het woord paradijs dat nu doet zou duiden op schoonheid, overvloed, rust, vrede en gelukzaligheid.
Terwijl Jet bij Ratu in Mataram achter bleef om de volgende dag haar terugreis voort te zetten zat ik naast Pak Ide Bagus (letterlijk: vader goed idee) in de passagiersstoel van zijn busje op weg naar Via Vacare. Ik zou in Jet’s afwezigheid ‘de honneurs waarnemen’, zo vertelde ik men alvorens mijn vertrek naar Indonesie. Echter, naarmate we Tembowong (het havenplaatsje waar de Vacare boot laadt en lost) naderde, voelde de ‘honneurs’ zwaarder dan de jerrycan diesel, dozen boodschappen en het gewassen bedlinnen bij elkaar. De verantwoordelijkheid voor een paradijs gaat je niet in de koude kleren zitten. Echter, na twee dagen zonder middagrust kon ik me de derde dag als ‘boss’ geheel zorgeloos toegeven aan een paar uurtjes schaduw in de hangmat. Was het niet dat de eerste groep zich juist op dat moment aandiende. :) Vanaf dat moment was Vacare weer in bedrijf en dat bleef het tot het einde van de maand. Ik kijk met bijzonder veel plezier terug aan deze periode. Met z’n allen, de staf, Ratu en ik, hebben we ons best gedaan het de gasten het zo goed mogelijk naar hun zin te maken. Voor locale begrippen waren we daar flink druk mee, wat mij betreft kon er af en toe nog wel een tandje bij. Samen kwamen we echter tot een werkwijze die zowel efficiënt als ontspannen was en waar plezier en werk elkaar niet uitsloten. Elke dag op zich was bijzonder en rijk aan zoveel mooie en leuke momenten dat het (haast) onmogelijk is deze bron aan te boren en toch beknopt te blijven. Ik zie me daarom genoodzaakt het voor nu algemeen te houden.
Het meest waardevol van mijn tijd in Indonesie is dat ik me zover van ‘huis’ zo thuis heb gevoeld. Niet alleen in de beschutting van Via Vacare, maar ook op de pasar of lopend in de straten van Mataram. Ik heb me zo dikwijls bewust gevoeld van het feit dat ik niets te wensen over had. Dat komt voor mij toch wel dicht bij de beleving van het paradijs.
Kortom, een geweldige tijd op een geweldige plek. Er is echter een minpuntje aan het hele verhaal. Namelijk dat ik Via Vacare en de Vacare familie zo lang zal missen. Aku kembali!